Rozwój kryptografii klucza jawnego stanowi pewną rewolucję w rozwoju metod szyfrowania. Wszystkie wcześniejsze metody, od początku istnienia kryptografii opierały się na podstawieniach i permutacji. Algorytmy z kluczem jawnym opierają się natomiast na funkcjach matematycznych i jest to szyfrowanie asymetryczne, bo używane są dwa klucze, w przeciwieństwie do klasycznych metod szyfrowania z jednym kluczem. Podstawowym czynnikiem, który wpłynął na rozwinięcie się idei szyfrowania z kluczem jawnym był problem z dystrybucją kluczy. Metody te wymagały albo by obie strony miały wspólny klucz, w jakiś sposób im dostarczony, albo utworzenia centrali dystrybucji kluczy. Drugi z wymienionych problemów stawia pod znakiem zapytania sens szyfrowania, jeśli użytkownicy dzielą klucze z centralami dystrybucji kluczy.

    W systemach szyfrowania konwencjonalnego do szyfrowania i deszyfrowania używa się takich samych kluczy. W przypadku szyfrowania asymetrycznego stosuje się dwa związane ze sobą klucze. Z których jeden z nich może być użyty do szyfrowania, a drugi do deszyfrowania. Podstawową zaletą jest to, że nie jest możliwe określenie klucza deszyfrującego przy znajomości algorytmu kryptograficznego i klucza szyfrującego.