Techniki podstawiania:
     Technika podstawiania polega na zamianie liter tekstu jawnego innymi literami lub jakimiś symbolami.
Najprostszym i najstarszym szyfrem jest szyfr Cezara. Polega on na zastąpieni każdej litery alfabetu literą znajdującą się o trzy pozycje dalej. Alfabet jest niejako "zawinięty", po Z jest ponownie A. Algorytm ten można zapisać następująco:

C = E(p) = (p+3) mod (26)

w przypadku szyfru Cezara, a w przypadku ogólnym przyjmuje postać:

C = E(p) = (p+k) mod (26), k z przedziału [1;25]

Algorytm deszyfrujący jest prosty:

p = D(C) = (C-k) mod (26)

W tym przypadku bardzo łatwe jest zastosowania metody "brutalnej", bo znamy algorytm i istnieje tylko 25 kluczy.

Szyfry jednoalfabetowe:
     Omówiony powyżej szyfr Cezara nie jest oczywiście bezpieczny. Natomiast można dzięki arbitralnemu podstawieniu osiągnąć wzrost ilości kluczy. Jeśli jako wiersz szyfrowy zastosujemy jakąkolwiek permutację 26 znaków alfabetu, mamy wtedy 26! możliwych kluczy. Jest to o 10 rzędów wielkości więcej niż DES, jednak znając charakter tekstu jawnego można wykorzystać regularności zawarte w języku do rozszyfrowania wiadomości. Szyfry jednoalfabetowe są z tego to powodu łatwe do łamania.

Szyfrowanie wieloliterowe:
     Najbardziej znanym szyfrem wieloliterowym jest Playfair, w którym dwuznaki tekstu jawnego są traktowane jako osobne jednostki i są tłumaczone na dwuznaki zaszyfrowane.
     Algorytm Playfair zbudowany jest na matrycy liter o rozmiarze 5x5, zbudowanej przy użyciu słowa kluczowego. Matrycę buduje się wpisując litery słowa kluczowego (bez powtarzających się) od lewej do prawej i z góry na dół, a następnie wypełniana jest reszta matrycy pozostałymi literami w porządku alfabetycznym. Litery I i J liczą się jako jedna litera. Tekst szyfruje się po parze liter, stosując poniższe zasady:

1. Powtarzające się litery tekstu jawnego oddziela się literą wypełniającą (np. X).
2. W przypadku gdy litery pary liter tekstu jawnego występują w tym samym wierszu matrycy zastępuje się każdą z nich literą leżącą o jedną pozycję w prawo, przy czym po ostatnim elemencie wiersza następuje pierwszy.
3. W przypadku gdy litery pary liter tekstu jawnego występują w tej samej kolumnie matrycy, zastępuje się każdą z nich literą leżącą o jedną pozycję w dół przy czym po ostatnim elemencie kolumny następuje pierwszy.
4. Jeżeli żaden z powyższych przypadków nie zachodzi, to każdą literę z pary liter tekstu jawnego zastępuje się literą leżącą w tym samym wierszu, lecz w kolumnie, w której leży druga para liter.

Szyfry wieloalfabetowe:
     Jednym ze sposobów polepszenia szyfrowania jednoalfabetowego jest zastosowanie różnych podstawień jednoalfabetowych podczas szyfrowania jednej wiadomości. Wszystkie techniki tego rodzaju mają dwie wspólne cechy:

1. Stosuje się zestaw powiązanych reguł podstawiania jednoalfabetowego,

2. Klucz określa, która reguła zostanie użyta dla danego przekształcenia.

     Najprostszym i nabardziej znanym jest szyfr Vigenere'a. Do pomocy w korzystaniu z tej metody buduje się tablicę Vigenere'a (kliknij aby zobaczyć). Każdy z 26 szyfrów jest umieszczony poziomo, litery kluczowe im odpowiadające znajdują się po lewej stronie, natomiast alfabet tekstu jawnego znajduje się na górze tablicy. Sam proces szyfrowania jest bardzo prosty: Dla litery kluczowej x i litery tekstu jawnego y litera tekstu zaszyfrowanego znajduje się na przecięciu wiersza oznaczonego literą x i kolumny oznaczonej literą y. Potrzebny jest klucz o takiej samej długości jak wiadomość szyfrowana i ma postać powtarzającego się słowa kluczowego. W szyfrze tym informacja o częstości liter zostaje zaciemniona, jednak nie jest to cała informacja, część nadal pozostaje. Zatem jest możliwe złamanie tego szyfru.

Techniki transpozycyjne:
     Szyframi takimi nazywamy wszystkie przekształcenia, które opierają się na permutacji liter tekstu jawnego.
     Najprostszym takim szyfrem jest tak zwana technika płotu, która polega na tym, że tekst jawny zapisuje się jako ciąg kolumn, a następnie odczytuje jako ciąg wierszy. Oczywiście rozszyfrowanie takiego komunikatu było by bardzo proste, dlatego można zastosować bardziej skomplikowany system polegający na zapisaniu wiadomości w prostokącie, a następnie odczytaniu kolumna po kolumnie, lecz ze zmianą ich kolejności. Ta kolejność jest właśnie kluczem algorytmu.
     Szyfry transpozycyjne można uczynić bezpieczniejszymi, stosując kilka etapów transpozycji. Otrzymujemy wtedy bardziej skomplikowaną permutację, którą trudno zrekonstruować.